Een Italiaanse film die me altijd is bijgebleven is Tre Fratelli uit 1981. Hij vertelt het verhaal van drie volwassen broers die huiswaarts keren na het overlijden van hun moeder. In een doodstil Zuid-Italiaans dorpje treffen ze hun oude vader, een ongeletterde boer. Ze zijn elkaar uit het oog verloren, de drie broers. Ze zijn ieder hun eigen weg gegaan. De een (Philippe Noiret) is strafrechter in de grote stad; hij is zijn leven niet zeker. Het is de tijd van aanslagen op ho

1973. Het verzamelen van popmuziek is mijn leven. Na The Hollies en CSNY beland ik bij The Allman Brothers Band. Hoe ik bij die groep terecht kwam, weet ik niet meer. Waarschijnlijk tijdens mijn lange speurtochten in platenzaken en de verwondering die een van hun LP-hoezen opriep. De covers van LP’s kwamen in die dagen vaak voort uit ware kunst. Net zoals je in een boekenzaak een boek in de hand neemt vanwege de omslag, zo kan een LP-hoes je grijpen, zonder dat je nog maar ee

'Waar ik echt van baal is dat ik al mijn foto's van dit jaar kwijt ben,' hoorde ik laatst een jonge vrouw zeggen, die haar mobieltje kwijt was geraakt. 'Wel 1500!' Overdaad schaadt. Als ze dertig jaar eerder was geboren, zou deze vrouw over dezelfde periode zo'n 48 foto's hebben gehad, twee rolletjes van 24. Had ze een gemiddelde liefde voor foto's, dan zouden die afdrukken dertig jaar later nog wel ergens in een doos liggen. Bij een bovengemiddelde aandacht zou ze die destij

Vanaf 2004 heeft acteur Leonardo DiCaprio het kompas van zijn carrière stevig in eigen hand. Hij kiest voor rollen in grote, veelomvattende producties en kan maar op één manier werken: vol overgave. In zijn nieuwste film, The Revenant, stapt hij in de wereld van de eerste kolonisten die aan het begin van de negentiende eeuw in de Amerikaanse wildernis op jacht gingen voor de pelsindustrie. Bij moeilijke opnames gaat de man ontberingen en tegenslag niet uit de weg. En dat verd

De Britse zangeres Adele moet wel een voorschot op levenswijsheid hebben, hoe kan ze anders op haar 19de, 21ste en 25ste drie cd’s vol zingen met songs over gebroken en verloren liefde. Over vertwijfeling en nauwelijks de volgende stap durven zetten. We luisteren naar een rasartiest die niet schroomt toe te geven dat veel van haar teksten autobiografisch zijn. I ain't done much healing, zingt ze op haar derde cd. Adele deelt veel van haar leven en is duidelijk nog niet op ha

Bij het omwisselen van een leeg kratje bier in de supermarkt heb je dat product al gauw acht keer in de hand. Je pakt hem uit de berging en plaatst hem in de achterbak van je auto. Op de parkeerplaats zet je hem in het winkelwagentje om hem vervolgens binnen in het statiegeldapparaat te schuiven. Daarna het volle exemplaar in de kar en naar de kassa. Op de band plaatsen en daarna weer in de kar. Tot slot de nieuwe aankoop in de achterbak en thuis weer in de berging. Acht keer

Er zijn schrijvers die zich dagelijks bezighouden met dit soort rampenscenario’s, voor boeken en films. Onlangs zat ik in mijn gedachten ook een moment op dit spoor. Wat gebeurt er als ze er straks drie stekkers uittrekken, dacht ik laatst. Straks, op de laatste dag van het interbellum. Welke stekkers? Die van de telefonie, het internet en de elektriciteit. Drie stekkers eruit en we zijn terug in de middeleeuwen. Ik stond op een druk punt in de stad op een kennis te wachten.

Waarom zou een schrijver een filmepos van bijna vier uur bekijken en verwachten daar wijzer van te worden? Omdat de regie en montage van de film Once upon a time in America (regie: Sergio Leone; hoofdrollen: Robert de Niro en James Woods) erg ingenieus in elkaar zit. Het verhaal in het kort: genoemde acteurs spelen twee boezemvrienden die samen in de jaren twintig van de vorige eeuw een kapitaal vergaren met de illegale handel in alcohol tijdens de drooglegging in de VS. Als