OOG IN OOG MET EEN STRAATROVER
Een op de zeven mensen maakt geweld van dichtbij mee. Ik ben er een van. In augustus 2014 was ik in Marseille voor onderzoek voor een nog te schrijven thriller over mensensmokkel. Ik liep er door de straten, met papier, pen en een flesje water in mijn rugzak, wachtend op ideeën voor verhaallijnen en personages, die gestalte moesten gaan geven aan een omvangrijk werk over alle lagen van deze lucratieve vorm van migrantenvervoer. Marseille heeft een mooie haven. Honderden toeri


DE AMERIKAANSE DROOM
Hij voelde zich onoverwinnelijk toen hij in 1960 met een gouden Olympische medaille terugkeerde uit Rome. Ik heb het over Muhammad Ali, de latere bokslegende. De 18-jarige Ali – toen nog Cassius Clay geheten – paradeerde door de straten van het provinciestadje Louisville in de staat Kentucky, waar hij geboren en getogen was. Met de gouden plak om zijn nek bezocht hij zijn vroegere lagere school, liep bij zijn sportschool binnen en reed met een vriend op zijn scooter door de


HET KETTINKJE
De oude man woont aan de Zolniery Września in het Poolse plaatsje Oświęcim. Een eenvoudig kalksteen huis met een vrijstaande garage en een ijzer gegoten poort. Elke dag loopt hij dezelfde route met zijn hond, maakt een praatje met dezelfde bejaarde mensen, die voor hun huis op een bank in de zon zitten. De zomers zijn heet in Oświęcim. Zijn hele leven heeft hij hier gesleten. De landsgrens is hij nooit over geweest. Zijn geboortejaar is 1926. Oświęcim was toen nog een rustig


WIE?
Ik woon in Calais. Rustige buurt, dicht bij het strand. Ik liet altijd mijn hond uit in de duinen ten zuidwesten van de stad. Mijn ouders gingen er met onze kinderen heen, in het voorjaar lekker vliegeren. We komen er nooit meer. Niet sinds er Afrikanen zijn neergestreken, op hun kruistocht naar Engeland. Met heimwee kijkt iedereen die ik hier ken naar het verleden. De lokale autoriteiten kunnen niet aangeven hoelang deze situatie nog voortduurt. Misschien moeten we ermee ler


ALLEEN
Twee voorbeelden van hoe alleen iemand kan zijn in onze wereld: Ergens in Nederland – ik zal de plaats niet noemen – is een gezin dat op de dag van MH17 hun achtjarig dochtertje verliest bij een verkeersongeluk. De veroorzaker ervan is doorgereden. Terwijl de hele natie voor de tv zit of langs de snelweg staat om de gerepatrieerde omgekomenen van de vliegramp te eren, verwerken deze mensen hun verdriet in kleine kring: opa’s, oma’s en nog een achttal anderen. Het leven gaat d

