BEERENDIJK
Hoe leuk is dit? Op 15 september 2018 kreeg ik de volgende app van een vroegere buurtgenoot uit Esbeek: 'Hallo Nico, we hebben namens de buurt het zandpad naast jouw ouderlijk huis een officiële naam gegeven, Beerendijk. Ik hoop dat je je hierin kunt vinden.’ Ik was meteen ontroerd door dit onverwachte bericht. Zeker door de bijgevoegde foto, die het bord toonde. En ook door de toevoeging onder de naamsaanduiding op het bord: herinnering aan fam. de Beer. Ik was me bewust dat


AUTOVRIJ, MAAR NIET AUTOLOOS
Het Spaanse stadje Pontevedra ligt 70 kilometer ten zuiden van Santiago de Compostella. Het heeft iets meer dan 83.000 inwoners, een basiliek, een fraaie binnenstad met veel gotische gebouwen – overgoten met zon; kortom een aantrekkelijke plaats om als toerist eens binnen te rijden. Maar wacht …, dat gaat niet lukken. De stad is autovrij. Onze heilige koe, die ogenschijnlijk overal in de westerse wereld dezelfde privileges geniet als de koe van vlees en bloed in India, stuit


DE ZICHTBAARHEID VAN TILBURG
‘Tilburg is een sociale stad, waar je snel een connectie hebt met anderen,’ vindt Citymarketeer bedrijven Nicole Severijns, die werkzaam is bij Citymarketing Tilburg. Deze onafhankelijke stichting stelt zich tot doel ervoor te zorgen dat meer mensen kiezen voor Tilburg door het positieve vestigingsklimaat van de stad breed onder de aandacht te brengen. De stichting kent vier doelgroepen: bewoners, bezoekers, bollebozen (= studenten) en bedrijven. Severijns concentreert zich


ONZE MAN UIT TEHERAN
Foto: Freddie de Roeck In Tilburg heeft deze week de stem van het volk zich laten gelden om een stadsfenomeen overeind te houden. Vittorio, een man met Iranese roots, heeft bij een draaibrug aan de Piushaven zijn eigen huiskamer gecreëerd, compleet met Perzische kleedjes en zitruimte voor een dertigtal mensen. Daar verkoopt hij zijn Perzisch ijs. Op de plek strijken ieder weekend tientallen mensen neer voor veel meer dan een ijsje. Sommigen blijven er drie, vier uur plakken o


WIE?
Ik woon in Calais. Rustige buurt, dicht bij het strand. Ik liet altijd mijn hond uit in de duinen ten zuidwesten van de stad. Mijn ouders gingen er met onze kinderen heen, in het voorjaar lekker vliegeren. We komen er nooit meer. Niet sinds er Afrikanen zijn neergestreken, op hun kruistocht naar Engeland. Met heimwee kijkt iedereen die ik hier ken naar het verleden. Misschien zeg je: die problemen zijn toch voorbij? Dat is niet waar. Kom maar kijken, als je me niet gelooft. W


DROMEN VERWEZENLIJKEN VOOR ANDEREN
Met fonkelende ogen voert de man het gesprek met mij. Hij zit tegenover me, in een rolstoel. Ik heb het over Adriaan Aerts (Riel, 1972), die vanaf zijn geboorte een spierziekte heeft: spinale musculaire atrofie. Hierdoor is Adriaan aan een rolstoel gekluisterd, maar dat belet hem niet om opgewekt in het leven te staan. Zijn schoolcarrière verloopt succesvol: meao en vervolgens heao. Hij bekwaamt zich in videobewerking en grafische vormgeving, met diverse opdrachten van grote

