WESTWOOD, MASSACHUSSETS
Westwood in de Amerikaanse staat Massachusetts is een forenzenstadje met 16000 inwoners, dat 25 kilometer ten zuiden van Boston ligt. Het is een karakteristieke stad voor New England (de benaming voor zes staten aan de oostkust van de VS) en staat op de dertiende plaats van de Top 100 best places to live in the US van Money Magazine. Door de levensstijl van haar inwoners te belichten krijgen we een microbeeld dat misschien iets zegt over de Amerikaanse samenleving van vandaag.
In 2010 liep ik voor m’n studie Journalistiek drie maanden stage bij GateHouse Media, verantwoordelijk voor de publicatie van honderd wekelijks verschijnende kranten in het gebied rondom Boston. Deze kranten danken hun bestaansrecht aan de behoefte van bewoners om op de hoogte te blijven van plaatselijk nieuws en ze overstijgen het aanzien van onze huis-aan-huisbladen. Ik werkte voornamelijk voor The Westwood Press. Het eerste wapenfeit was al meteen bijzonder. Negentien jaar eerder was in een rustige wijk een kind doodgereden door een ijscowagen. Men besloot toen dit soort verkoop te verbieden en de ijscowagen werd in de ban gedaan. Nu (in 2010 dus) klonken er stemmen om dit besluit terug te draaien.
Ik leerde het stadje – met sterk dorpse trekken – kennen als een goed geoliede, hechte samenleving. Zelfregulerend, waar mogelijk. Voor de bouw van een nieuwe bibliotheek, bijvoorbeeld. Het totaalbedrag voor de bouw werd bijeengebracht door de plaatselijke bevolking. Een oud statig pand naast de bestaande boekuitleen werd voor dat doel verplaatst. Een scholier houdt een collecte voor het door een aardbeving getroffen Haïti. Op zijn website staan de donaties van de plaatselijke ondernemers vermeld. Moeilijk te negeren door hen die nog geen bijdrage hebben gegeven. Er is dus ook wellicht sprake van plaatselijke druk. Ik interviewde een man die geld inzamelde om op Cape Cod een vuurtoren te verplaatsen die ten prooi dreigde te vallen aan de door erosie geteisterde kustlijn. Ook deze goede daad werd bekostigd door de gemeenschap, ofschoon de bewoners nabij de vuurtoren voor het leeuwendeel van de financiering zorgden.
Amerikanen zien kennelijk graag kleinschaligheid en kijken de mensen die verantwoordelijk zijn voor besluitvorming het liefst recht in de ogen. Dit gevoel komt wellicht voort uit de koloniale tijd toen ze in kleine nederzettingen sterk afhankelijk waren van elkaar. Washington is wel erg ver weg. Liever vertrouwen op je eigen mensen.
Wat me ook opviel is dat ieder Amerikaans hart vol zit met de persoonlijke geschiedenis van zijn eigen afkomst. Het aantal eerste – en tweedegeneratie Amerikanen is verbluffend hoog. Je kunt er geen levensverhaal lezen of optekenen of je stuit op verhalen van de weg van geboorteland naar het land van The American Dream. Ik interviewde een jonge vrouw van Griekse komaf die in het land waar haar vaders wieg had gestaan, de marathon ging lopen voor een goed doel. Amerikanen hebben een sterk gevoel van ‘commitment’. Ze zijn betrokken bij leed, thuis en elders. Terwijl ik dit typ komen me vele voorbeelden hiervan voor de geest. In de bres springen voor een jongen die een dwarslaesie had opgelopen in een auto-ongeluk, een gezin vooruit helpen dat getroffen was door een brand. Let wel, ik schets een beeld van een kleine gemeenschap. Hoezeer dit laatste geldt voor de grote steden is mij niet bekend.
En tot slot iets over de Amerikaanse jeugd. Je zou denken dat je die overal tegen het lijf loopt, als je daar een hele zomer vertoeft. Niets is minder waar. Die hebben veelal een gepland zomerprogramma. Summercamp of summer school. Alles plannen, alles reguleren. Overal een hand in hebben, in de hoop het noodlot voor te zijn. Daar lijkt het op tenminste.
