DAPPER GRIEKENLAND

De bougainville drapeert elegant het muurtje van het zwembad. De lucht is hemelsblauw, er klinkt relaxte muziek op de achtergrond. Het is op en top vakantie. De Griekse ober houdt zich bezig met wat opruimwerk. Het is niet druk bij het hotelzwembad. Ik zit een boek te lezen over de slavernij van Australië en – vanwege dit onderwerp – wil ik niet neerbuigend lijken. Ik overweeg naar de bar te lopen om m’n bestelling te doen, maar er is oogcontact met de barman en ik wenk hem.

Griekenland blijft Griekenland. De nimmer teleurstellende zon. De zee, ongeteisterd door welvaartsuitstoot en de vriendelijke mensen, die veelal het toerisme als enige bron van inkomsten hebben. En dat kent een keerzijde. Het moet hier allemaal in vijf maanden tijd verdiend worden. Op tegenslag is men hier niet berekend.

In de nacht dat we thuis vertrokken was er een aardbeving op Kos en het omringende gebied. Desastreus voor elk volk, maar extra zuur hier aangezien het natuurgeweld toeristen wegjaagt. De grootste vakantieaanbieder stuurt een vliegtuig om Nederlanders te evacueren. Een groot woord: evacueren. De beelden op de Griekse tv liegen er echter niet om. Ze wedijveren in hevigheid met die uit een oorlogsgebied. Het hotel dat we er twee jaar eerder bezochten, is ook getroffen. Het terras waar we toen vertoefden, ligt vol puin. We herinneren ons de woorden van het buitengewoon vriendelijke personeel. Een zomer heel hard werken vormt hier het bestaan. Het hotel wordt ontruimd – zo stelt een Engelstalige nieuwszender. Het is maar de vraag of de personeelsleden worden doorbetaald. Het antwoord is vermoedelijk: nee. Het is seizoensarbeid.

Op het eiland waar we nu ons vakantiegeld achterlaten is de film Mamma Mia opgenomen. Een ooit met veel lef en fantasie op een rots gebouwd kerkje speelt in deze Abba-lovende muziekfilm een belangrijke rol. De trap van 200 treden is ten tijde van het filmen van een solide – en broodnodige – leuning voorzien en het kerkje dient sedert die tijd als bezienswaardigheid. Een Grieks stel exploiteert aan de voet van de rots een bar met terrasje. Toeristen bereiken deze verlaten plek per minibus of per boot. Ze staan er niet echt in de rij.

Een ander Grieks koppel heeft een smaakvolle boot waarmee ze per keer een twintigtal toeristen mee op zee nemen. Zwemmen, luieren en een heerlijke lunch aan boord zorgen voor exclusiviteit, weg van de drukke toeristenplekken. Het stel straalt een vriendschapsgevoel uit dat aanstekelijk is. Zeventig tot honderd keer per seizoen moet de man uitvaren om het onderhoud van de boot te garanderen en er nog wat extra’s aan over te houden, vertrouwt hij ons toe. Hij klaagt niet, maar een zweem van zorg kan hem niet ontzegd worden.

We hebben een heerlijke vakantie, maar vangen af en toe geluiden op die minder zonnig zijn. ‘Mijn moeder werkt ook in het onderwijs’, zegt de hotel manager. ‘Full time en zij verdient 1200 euro per maand.’ De prijzen in de supermarkt stemmen helaas niet gunstig als het om koopkracht gaat. Een paar voorbeelden: een pak Pampers luiers € 9,52, Ajax allesreiniger € 3,16, een liter Bacardi € 20,62, een pot Nutella € 3,43. Kortom, onze prijzen, maar niet ons salaris.

Griekenland zal in de toekomst het optimisme, de zon en de majestueuze zee, die het land in de schoot geworpen kreeg, hard nodig hebben. Laat wat deze mensen betreft de buienradar in noordelijk Europa zijn naam maar eer aan doen. Daar schuilt de winst voor een land dat fraaie witte huisjes, schattige dorpjes en kleurrijke bloemen als dekmantel kent voor een zorgelijke inborst.