HET LEVEN ALS EXPERIMENT

Afbuigen van de maatschappelijke paden die de meesten van ons volgen, zo min mogelijk over geld nadenken, veiligheid van huis en baan opzeggen en soms een nomadebestaan omarmen, dat schetst het leven van fotograaf Evelien Buynsters. Zekerheden die niet altijd zekerheden zijn durven loslaten en erop vertrouwen dat het goed komt. Niet iedereen kiest hiervoor. Velen in onze hectische wereld kunnen er echter wel wat van leren.

Toch begon Buynsters (Breda, 1988) haar leven als jong volwassene zoals zovelen. Ze rondde een studie af (Sociaal Pedagogische Hulpverlening aan Avans Hogeschool Breda) en begon daarna aan een baan in de zorg. Het keerpunt kwam na een plotseling ontslag begin 2013. Aan het einde van dat jaar verhuisde ze van Breda naar Leiden. Een tijd van persoonlijke ontwikkeling volgde, evenals een groeiende belangstelling voor fotografie. Dit laatste zozeer zelfs dat fotografie een middel werd om te functioneren. Buynsters liet haar vroegere werk – het coachen – samensmelten met de fotografie. Evelien op weg werd haar levensmotto. Ontmoetingen met mensen en met hen in gesprek komen. En maar zien wat het oplevert, een mooie reeks foto’s of een moment van bezinning. Of beide. ‘Mensen laten nadenken over waarom ze doen wat ze doen. Veel mensen denderen maar door. Ik laat ze stilstaan of breng ze in verwarring, omdat dit je tot nieuwe inzichten kan leiden.’ Een terloopse vraag op een ontmoeting: ‘Wanneer was je voor het laatst trots op jezelf?’ Dan vallen mensen vaak stil en beginnen te grijnzen. Op dat moment maakt Buynsters een foto, die iets vertelt over de gefotografeerde.

In de fotografie ligt haar hart bij persoonlijke portretten. De vrouw die zichzelf ziet als ‘de reizende gevoelsfotograaf’ kijkt tijdens fotografische opdrachten verder dan de standaardopnames. Ze observeert en legt ongeziene momenten vast. Mensen die elkaar knuffelen of een blik delen met een ander. Het vangen van emotie, daar gaat het haar om. Buynsters kan natuurlijk niet volledig om het maatschappelijke aspect van onze wereld heen. Ze werkt met haar camera en haar brede ervaring op menselijk vlak. Buynsters durft echter los te laten, zoals nu. Ze gaat een tijdje bij mensen die gaan reizen, op het huis passen. Ze vertrouwt op haar brede netwerk en rekent op meer ontmoetingen met anderen om hen op andere levensvisies te wijzen. Het is een vrouw die leeft met wat ze verkondigt, voor zichzelf een levenswandel volgt die de meesten van ons eng en onvoorstelbaar vinden.

Buynsters is een volhouder in haar levensvisie. Zo fotografeerde ze tweeëneenhalf jaar elke dag iets waar ze blij van werd. Een visueel dagboek, noemde ze het resultaat, waar wel verdomd veel foto’s van pannenkoeken in stonden, kennelijk haar lievelingseten. Ze leidt haar leven niet echt gestuurd door een agenda en straalt iets uit dat opvalt. ‘Jouw houding en hoe jij in die auto stapt, geeft me al rust’, zei iemand tegen haar.

‘Ik weet niet waar mijn weg mij heen gaat leiden. En ik hoef het niet te weten. Come what may. Ik probeer niet langer te begrijpen waarom de golven mij omver proberen te duwen, maar duik, speel en surf op de golven van mijn leven,’ schrijft Buynsters op haar site. In een wereld waar een op de zeven medewerkers op de werkvloer burn-outklachten heeft, is het wellicht verwonderlijk dat iemand zo in het leven kan staan, als deze vrouw. Het enthousiasme en de overtuiging van haar verhaal brengt Evelien Buynsters in ieder geval over. Dat is zeker.