DE PROFESSIONELE BEDELAAR
Op zoek naar onderwerpen blader ik veel door digitale, Engelstalige versies van buitenlandse kranten. In The Daily Star uit Bangladesh trof ik een artikel met de kop: Inspiring Dutch woman helps children with disabilities. Mijn belangstelling was gewekt.
De professionele bedelaar
Het is 1992. Een Nederlandse vrouw kan zich niet meer vinden in haar baan in de zorg en vertrekt op 26-jarige leeftijd met haar fiets naar Indonesië, om vandaaruit naar huis te fietsen en geld in te zamelen voor het Lillianefonds, een stichting voor hulp aan gehandicapte kinderen in arme landen. Na vier maanden reist ze door Bangladesh. In het dorp Falsathia treft ze Sayed, een kind dat tot z’n vijfde een normaal leven leidde en toen getroffen werd door hersenvliesontsteking. Hij werd spastisch aan z’n ledematen en hij dreigde z’n levensdagen te moeten slijten opgesloten in een schuur, omdat mensen in dit land met een dergelijke situatie niet om kunnen gaan. De vrouw wordt verliefd op z’n mooie ogen en glimlach en belooft met hulp terug te komen. Eenmaal thuis in Nederland zamelt ze geld in, maar ze beseft dat het niet bij een donatie kan blijven. In haar hart wil ze terug naar Bangladesh.
Ik heb het over Antoinette Termoshuizen (Pijnacker, 1966), die inmiddels al jaren hulpverlenend in Bangladesh actief is. Ze moest er langdurig opboksen tegen het hardnekkige misverstand onder mensen dat zij gehandicapte kinderen met een injectie of medicatie kon genezen. Wat ze werkelijk doet, is spelen met de kinderen en hen therapie geven. Ze begon met tien kinderen en nu – 24 jaar later – heeft ze er in diverse projecten 500 onder haar hoede.
Het aantal gehandicapte kinderen in Bangladesh is hoog. Velen hebben cerebral palsy (= hersenverlamming). Meisjes in Bangladesh trouwen jong – zo rond hun 12de – en krijgen op jonge leeftijd kinderen. Bij de geboorte ontstaan complicaties, waardoor de baby’s zuurstoftekort oplopen. Daarbij komt nog dat veel mentaal gehandicapte mensen ook kinderen krijgen, die dan vaak ook gehandicapt zijn.
Vanaf 1994 verricht Termoshuizen pionierswerk in Manikganj, een van de armste districten van het land, en ze onderzoekt de mogelijkheden voor een kinderdagcentrum. Vrijwilligers genoeg, ontdekt ze, maar wel een nijpend tekort aan middelen. In Nederland vindt ze steun en – weer terug in Bangladesh – begint ze in een leeg lokaal van een basisschool het eerste dagcentrum voor gehandicapte kinderen. Sayed is de eerste bezoeker. De wijze waarop het kind hier tot bloei komt, is een eye opener voor de plaatselijke bevolking. Termoshuizen richt de stichting Niketan op. Niketan betekent: tehuis voor kinderen. Inmiddels is de reikwijdte van de stichting uitgegroeid tot drie dagcentra, waarvan één in de hoofdstad Dhaka.
‘Ik voel me een Bengalese,’ zegt Termoshuizen. ‘Iedereen noemt me Khalama.’ (= een soort peetmoeder; een eretitel in Bangladesh). Gevoelens van dankbaarheid, machteloosheid en bezorgdheid gaan hand in hand in het dagelijkse leven van de Nederlandse. Dankbaar wanneer Termoshuizen het leven van een baby met een acute hernia redt of de keer dat een jong meisje een brandwond aan haar voet had opgelopen en de plaatselijke kwakzalver er koeienpoep opgesmeerd had, met ernstige ontstekingen tot gevolg. Weken lang fietste de vrouw twee keer per dag naar het meisje om haar voet te verzorgen. Na een paar maanden kon ze weer rennen. ‘Maar ik ben ook een professionele bedelaar, die van huis tot huis gaat en van organisatie tot organisatie om geld in te zamelen.’
In 1996 wordt Termoshuizen door een gestoorde man in de rug gestoken. Ze raakt verlamd en het vergt een herstelproces van een jaar, voordat ze weer enigszins de oude is. Geheel herstellen van de aanval doet ze niet. ‘Ik heb wel ondervonden hoe het is om gehandicapt te zijn en kan me nu beter inleven in mijn kinderen’, zegt de positief ingestelde landgenote.
Wonderbaarlijk wat één persoon in een mensenleven voor elkaar krijgt. Niketan gives a future to children who are born without one, vermeldt de Twitterpagina van de stichting. En de ontwikkelingen staan niet stil. Seksuele voorlichting aan mensen met een handicap, het leren van gebarentaal. Met Sinterklaas de tweet: ‘Lieve Sint, ik ben Rana en woon in Bangladesh. Komt u dit jaar ook bij mij langs?’
We spreken over een vrouw die van geven een leven heeft gemaakt. En die ook nog eens over de zakelijke kwaliteiten en inzichten beschikt om zich – in een wereld waarin eigenbelang de boventoon voert – een weg te banen naar het bereiken van haar hartverwarmende doelen. Chapeau, Antoinette!
Mocht je meer willen lezen over Antoinette Termoshuizen en haar stichting, ga dan naar: https://www.niketan.nl/
