ODE AAN EEN 17-JARIG MEISJE

Ik breng een ode aan een naamloos 17-jarig meisje. Een meisje met een migratieachtergrond. De oudste in een gezin van vijf kinderen. Gedwongen tweetalig. Leerplichtig nog, maar ook de Atlas van het gezin. Vader werkt in fabriek, moeder is ziek. Het meisje zorgt voor broertjes en zusjes, kookt, ruimt huis op en regelt administratie, brengt jongste broertje en zusje naar school en haalt hen op. Gaat naar oudergesprekken. Vader kan beetje Nederlands. Beetje. Hoeft niet naar ouderavond; verstaat te weinig. Vader gaat toch mee op aandringen van dochter. 

Op haar school gaat het redelijk. Ze is altijd te laat; school begint op hetzelfde moment als die van zusje en broertje. Best een eind fietsen. Geen geld voor bus. Vindt wiskunde moeilijk. Zit in aula wel bij anderen en lacht en appt mee. Even geen volwassen sores, even 17 zijn. Ze loopt naar haar mentor. ‘Ik moet met moeder naar het ziekenhuis, meneer. Maandag. En het is toetsweek.’ Ze luistert. ‘Oké, die brief moet ik aan u geven?’ Opnieuw instructies. ‘Dus die brief geef ik af bij het examenbureau?’ ‘Kamer 34?’ ‘Oké, meneer. Zal ik doen.’ 

Moeder krijgt spoedoperatie. In de toetsweek. Haar dochter mist drie toetsen. Vader vertrekt voor onbepaalde tijd naar thuisland. Er is iets met oma. ’Alles tegelijkertijd, meneer.’ Er wordt gekeken of ze alle toetsen gefaseerd kan maken. 

Het 17-jarig meisje is nu nachten alleen thuis met haar broertjes en zusjes. Geen andere familie hier. Ze is het aanspreekpunt voor het ziekenhuis. Verschijnt tijdje niet op school. E-mail aan mentor: 

Dag Meneer, 

Het is thuis moeilijk. Moeder is geopereerd. We moeten wachten. Meneer, ik kan niet naar school. Ik heb een vraag. Mag ik volgend jaar terugkomen als ik zak?

Naast het ziekenhuisbed beantwoordt ze appjes van vriendinnen. De dokter kan elk moment komen. Waarom belt papa niet?

Dit verhaaltje is fictief, maar dat wil niet zeggen dat deze meisjes niet bestaan.