EEN PAREL, VOOR WIE HET ZIEN WIL

Deze column gaat over één van de verrassingen van mijn leven. Een tijdspanne van ruim dertig jaar vormt een brug tussen twee details die tezamen voor iets unieks zorgden, als je het wilt zien tenminste.

Als kind bracht ik samen met mijn ouders bezoekjes aan mijn lievelingstante. Die had een gezellig ingerichte huiskamer met naast een ligbank een grote Keulse pot waarin pauwenveren prijkten. Het was er altijd warm en ze had lekkere hapjes. Ik lag graag op de bank (wij noemden het in die tijd een divan) in tijdschriften te bladeren. Ik was een jaar of zes, zeven. Ik kon naar foto’s staren en heerlijk wegdromen. Ik herinner me een foto in wellicht de Margriet of Libelle. Het was een pagina vullende foto met een reclametekst erop. De foto toonde een vergezicht van een statig gebouw gelegen op een heuvel met uitzicht op een meer en hoog gebergte. Een idyllisch beeld dat ik nog nooit op mijn netvlies had gehad. Het waren de jaren zestig en alles buiten een straal van twintig kilometer van Tilburg was onbekend terrein voor me. Dat zou ook nog een poosje zo blijven.

Ruim dertig jaar later. Ik ben docent in datzelfde Tilburg en een collega van me organiseert een Canadareis voor leerlingen en docenten. Ik ben een van de deelnemers. Onvergetelijke tocht vanaf Calgary de Rocky Mountains in. We verplaatsen ons in grote campers en hebben de tijd van ons leven. Over een brede snelweg rijden we af op dit majestueuze gebergte, dat zo bejubeld is in de songs van John Denver. Onze bestemming: het plaatsje Waterton in het Waterton Lakes National Park. Het is mei 1996. De winters duren lang in Canada. De grote meren zijn nog dichtgevroren en het toeristenseizoen moet nog op gang komen. We rijden een camping op en installeren ons. We zijn de eerste bezoekers dit jaar. De beheerders van de camping zijn uitermate hartelijk; ze hebben net maanden in eenzaamheid doorgebracht vanwege de allesoverheersende winter.

Bij het binnenrijden van het dorpje (met minder dan honderd inwoners) had ik vanuit mijn ooghoeken een groot gebouw gezien. Ik ga aan de wandel en betreed de lange oprit van een hotel: de Royal Prince of Wales Hotel. Het hotel werd negentig jaar geleden bij de bouw zo genoemd om de toenmalige Prins van Wales te lokken, maar die heeft er nooit een nacht doorgebracht. Wat een oogverblindende schoonheid! Op iedere andere locatie had het je aandacht getrokken, niet meer. Maar hier vormt het een unieke eenheid met de omliggende natuur, zonder dat de mens van inmenging te betichten valt. In de lobby bieden metershoge ramen uitzicht over het Upper Waterton Lake. Ik keek er mijn ogen uit.

Ik weet niet meer wanneer, maar ergens in de daaropvolgende weken, maanden voegden zich in mijn geest twee beelden tezamen. Ik weet het zeker: dit was de locatie die ik als kind op de foto had gezien in een tijdschrift bij mijn tante Jo. Iets had ervoor gezorgd dat dat beeld in me bewaard was gebleven. En het is nog altijd een herinnering die een harmonieus gevoel bij me oproept. Een parel, voor wie het wil zien.

Ik kan hem eigenlijk met niemand delen, deze herinnering. Ja, toch. Met u!