TEKSTKANON ADELE

De Britse zangeres Adele moet wel een voorschot op levenswijsheid hebben, hoe kan ze anders op haar 19de, 21ste en 25ste drie cd’s vol zingen met songs over gebroken en verloren liefde. Over vertwijfeling en nauwelijks de volgende stap durven zetten. We luisteren naar een rasartiest die niet schroomt toe te geven dat veel van haar teksten autobiografisch zijn. I ain't done much healing, zingt ze op haar derde cd. Adele deelt veel van haar leven en is duidelijk nog niet op haar bestemming.

Ze opent optimistisch op 19. In Daydreamer zingt ze: But I will find him sittin' on my doorstep, and he will feel like he's been there for hours and I can tell that he'll be there for life. Maar één nummer verderop slaat de stemming al om, als ze zingt: waarom is het niet genoeg telkens als ik mijn best doe?

Twee jaar later komt haar tweede album waarmee ze definitief doorbreekt. Ze zet regen in brand en nestelt zich met haar originele songs in de harten van meerdere generaties. Haar teksten zijn ontwapenend en stemmen tot nadenken. Misschien is haar succes te danken aan haar eerlijkheid en het kwetsbare in wat ze van zichzelf laat zien. Hoe vaak hoor je een tv-persoonlijkheid zeggen: ‘I go from ‘Oh, my God, I love you’ to ‘Get the fuck out of my house!’ really quickly.’ Ze is anders, onvoorspelbaar. In een wereld waar iedereen op tv mediatraining heeft ondergaan, valt Adele op door haar soms tenenkrommend gedrag (‘I am quite loud and bolshie’ = onhandelbaar). Ze blijft zichzelf en verloochent haar afkomst niet: een één-oudergezin in Tottenham, Noord-Londen.

Maar de druk voor het nieuwe album zal er niet minder om geweest zijn. Het is weer meteen melancholisch in het openingsnummer. I'm in California dreaming about who we used to be. We luisteren naar een 25-jarige vrouw, die schijnbaar al een heel leven achter de rug heeft, terwijl haar leeftijdsgenoten nog maar net beginnen. Dat is waarom onze mond open valt. We both know we ain't kids no more. Adele is alive! En wat een tekstkanon!